• Urtarrilaren 4an 85 urte beteko dira Bilbo bonbardatu zutenetik
• "Gaur egun zigorrik gabe jarraitzen duen gertaera historiko hau berreskuratzeko jarduerak antolatu dira", azpimarratu dute antolatzaileek.

Memoria historikoa berreskuratzeko lanaren barruan, Bilboko Oroimenak 1937ko urtarrilaren 4ko data ekarri du. Egun horretan, Alemaniako Junker Ju52 eta Heinkel He52 modeloetako hogei bat aparatuk hiriaren gainetik hegan egin eta bonbardatu zuten. Horretarako hainbat jarduera antolatu dituzte, hala nola proiekzioak eta erakusketa bat.

Urtarrilaren 4an, 12:00etan, oroimen eta lore eskaintza ekitaldia egingo da udaletxearen aurrean. Arratsaldean, 19:00etan, "Legión Cóndor, pasado y presente de un crimen de guerra" eta "Sirena hotsak" dokumentalak proiektatuko dira, hitzaldi batekin batera, Malatesta Kultur Lubakian (Alde Zaharra, Somera 10 Bilbao). Gainera, Malatestan bertan Condor Legioak Bilbo nola suntsitu zuen erakutsiko da.

• Zentral anarkosindikalistak "gobernu zentralaren eta itunaren sindikalismoaren jokaldia" salatu du, "2012ko eta 2010eko erreformak ez indargabetzeko"
• "Lantokian ezarrita dagoen sindikalismo independente eta borrokalari bakarra izango da hobekuntzak lortzeko gai", nabarmendu du CNTk.

PSOEk eta UPk 2019. urtearen amaieran egindako Gobernu Akordioak berariaz honela zioen 1.3 atalean: «Lan-erreforma indargabetuko dugu». Baina, PSOEk langileei egindako traizioen enegarrenean, oraingo honetan UPk lagunduta, 2012ko erreformaren ukitu kosmetiko hutsa egitea erabaki du. Hala ere, eta horrelako bidegabekerietarako, erabateko estaldura mediatikoa duenez, eskuin muturretik hura babesten duten «progres» bitartekoetaraino (Publikoa, eldiario.es, etab.), lan-arloko aldaketa bat egitea erabaki du Gobernuak, eta aldaketa horren alde egin du.

Ez da harritzekoa CEOEk hitzartutako lan-erreforma berria agurtu izana, bere ustez «egungo lan-eredua sendotzen duelako», «Enpresen moldagarritasuna bermatzen duten barne-malgutasuneko mekanismoak bere horretan mantentzen dituelako».

1. KONTRATUEN BEHIN-BEHINEKOTASUNA USTEZ ALDATZEA

Esan daiteke lau lan-kontratu mota nagusi daudela Espainian: mugagabea, aldi baterakoa, prestakuntzarako eta praktiketarako. Gobernuak «saldu» nahi duen ideia da mugagabeak ez diren kontratuak egiteko aukera oso murriztuta geratuko dela lan-erreformaren ondoren. Kontakizun horren arabera, lan-harremanaren izaera mugagabea izango da araua, salbuespenak salbuespen. Baina azkenean hori ez da horrela.

Egia esan, Gobernuak patronalaren sinadura lortzeko egin duena obra edo zerbitzuagatiko modalitatea ezabatzea baino ez da, eta produkzioaren zirkunstantziengatik behin-behinekoari eustea (zereginak pilatzeagatik edo eskaera gehiegi egiteagatik) aldaketa txikiren batekin, bi azpimota sartzen baitituzte. Orain, enpresek aldi baterako modalitate horretara jo ahal izango dute, lehenik eta behin, noizbehinkako eta aurreikusi ezinezko gehikuntza bat gertatzen denean eta, enpresaren jarduera normala izan arren, aldi baterako desoreka eragiten duten gorabeherek enplegu egonkor erabilgarriaren eta beharrezkoa denaren artean, gehienez 6 hilabeteko iraupenarekin, 6 gehiago luzatu ahal izango dena hitzarmen kolektiboak hala ahalbidetzen badu. Baina, horrez gain, aldi baterako kontratu mota hori sinatu ahal izango da noizbehinkako egoerei erantzuteko, baita aurreikusi badaitezke ere, eta gehienez 90 eguneko iraupena izango du urte naturalean.

Azken batean, behin-behineko kontratua birformulatzen dute, zereginak pilatzeagatik edo eskaera gehiegi egiteagatik, ia berdin uzteko.

Txalotzeko modukoa al da 90 egunera murriztutako aldi baterako kontratu mota zehatz bat sortzeko berrikuntza, legedian aurrerapenen bat dakarrelako? CCOOren Ekonomia Kabinete Konfederalak egindako Enpleguaren ezegonkortasunaren kostu ekonomiko eta sozialak txostenaren arabera, aldi baterako 4,4 milioi soldatapeko urtean 20,3 milioi kontratu baino gehiago banatzen dira (4,61 kontratu pertsonako, aldi baterako kontratuarekin eta urte batez bestekoarekin), eta horrek aldi baterako kontratuen batez besteko iraupena 80 egunekoa izatera iristen ez dena ematen digu.

Horregatik, kontuan hartzen badugu aldi baterako kontratu gehienek kontratu horien gehieneko iraupen gisa ezarri diren 90 egun horiek baino gutxiago irauten dutela, arauak gutxieneko eragina izango du lan-merkatuan. Are gehiago, aurreikusitako iraupena 90 egunetik gorakoa den kasuetan, lan-harremanaren azkentzea aurreratzea ekar dezake, kontratua mugagabe bihurtzea saihesteko modu gisa, eta, beraz, erreformak Espainiako lan-merkatuaren ezaugarri den laneko errotazio-tasa oso handia sustatzen baino ez luke lagunduko.

Azken finean, PPren lan-erreformaren funtsa (kaleratzearen kostua) ukitzen ez dela uste badugu, aldi baterako kontratu bat mugagabe bihurtzearen ondorioa ere ez litzateke hain larria izango enpresaburuarentzat; izan ere, 120 egun lanean daramatzan langile mugagabe bat kaleratzeak, demagun, 11 eguneko soldata ordaintzeko beharra baino ez dakar, eta horrek esan nahi du kontratua indarrean dagoen bitartean ez dela %10era iristen gainkostua.

2. ZERBAIT ALDATZEN AL DA PRAKTIKALDIKO KONTRATUETAN?

Praktikaldiko kontratuari dagokionez, berdin erregulatzen da. Araua da, oraindik ere, ikasketak amaitu eta hurrengo bost urteetako epea dagoela. Berrikuntza bakarra hauxe da: indarreko legediaren arabera, kontratu mota hori ezinduekin egin ahal izango da, praktikak egiteko titulu akademikoa lortu eta zazpi urtera arte, eta iraupen hori seira jaitsiko da gobernuaren proposamenean.

3. BADIRUDI PRESTAKUNTZARAKO KONTRATUA ALDATU ETA OKERTU EGITEN DELA

Orain arte, praktikaldiko kontratu bat egiteko behar den titulaziorik ez duten 16 eta 25 urte bitarteko gazteak kontratatzeko aukera bazegoen ere, gobernuaren erreforman aukera hori 16 eta 21 urte bitarteko gazteei murrizten zaie arau gisa (salbuespenak daude).

Laburbilduz, prestakuntzarako kontratua aldi baterakoa denez eta kontratu komun bati lotutako langileak dituen eskubideak murrizten dituenez, positibotzat jo behar da kontratu-mota hori hitzartzeko gehieneko adina 25 urtetik 21 urtera jaistea, bai eta ohiko iraupena hiru urtetik bi urtera jaistea ere; hala ere, negatibotzat jo behar da gutxieneko iraupena gaur egun urtebetetik sei hilabetera igarotzea, eta, era berean, gutxieneko prestakuntza %25era murriztea.

4. KONTRATU MUGAGABEA: MODALITATEEN BATERATZEA, PROPAGANDA ETA BESTERIK EZ

Kontratu mugagabeari dagokionez, Gobernuaren alderdi mediatikotik ideia hau saldu nahi da: langileen Estatutuaren idazketa berritik aurrera, arau gisa, kontratuak mugagabeak izango dira, eta aldi baterakoak aldi baterako kontratuaren modalitateren batean sartzen direnak soilik izango dira berariaz, eta, bereziki, mugagabeak izango dira sasoiko lanpostuak betetzeko egiten diren kontratuak (ostalaritza, Gabonetako kanpainak, etab.). Hala ere, esan beharra dago, legezkotasunari dagokionez, hori horrela dela, eta, beraz, ustezko berrikuntza bolbora deskubritzeko moduko zerbait izango litzateke.

Gobernuak proposatzen duen kontratu berriak bi modalitate horiek hartuko lituzke, eta honako hauek hitzartu ahal izango lirateke: «Sasoiko lanak edo sasoiko produkzio-jarduerei lotutakoak egiteko, izaera hori ez duten baina data zehazgabea duten lanak egiteko, bai eta azpikontratatutako zerbitzuak emateko lanak egiteko ere, kontrata komertzialak edo administratiboak egikaritzearen esparruan, baldin eta, aurreikusteko modukoak izanik ere, jarduera horren parte ez badira, eta kontrata horiek enpresaren parte badira»

5. ZERBAIT ALDATUKO AL DA AZPIKONTRATAZIOAN?

Enpresek beste konpainia batzuen zerbitzuak eska ditzakete, ekoizpen-prozesua osatzen duen jardueraren zati bat egin dezaten, kanpoko enpresa bati zereginak enkargatuz (azpikontratazioa edo outsourcing). Berriro ere, enpresa-interesak nagusitu dira: azpikontratatutako langileen erreferentzia kasuan kasuko jardueraren sektoreko hitzarmena izango da, baina mendeko enpresak hitzarmen propioa badu, hitzarmen hori aplikatuko da. Hori bai, hitzarmen sektorialaren prebalentzia soldaten aldean hitzartu denez, praktikan sektoreak markatuta jarraituko lukete. Enpresak ezingo luke beheranzko jokorik egin ordainsariekin, baina ez da gauza bera gertatzen beste lan-baldintza batzuekin (lanaldiak, ordutegiak, aparteko orduen konpentsazioa edo ordainketa, etab.).

6. KALERATZEAGATIKO AURREKO KALTE-ORDAINAK EZ DIRA BERREZARTZEN, ETA IZAPIDE-ALDIKO SOLDATAK EZ DIRA ITZULTZEN

Negoziazioen hasieratik bagenekien hori, ez baita inoiz mahai gainean egon 2012ko PPren lan-erreformak murriztu zituen kaleratzeengatiko kalte-ordainak berrezartzea. Gogora dezagun, 2012ra arte, bidegabeko kaleratzeengatiko kalte-ordainak 45 egunekoak zirela lan egindako urte bakoitzeko, 42 hileko mugarekin, eta enpresak, berriz onartzearen aurkako kalte-ordaina aukeratzen zuenean ere, kasu guztietan ordaindu behar zituela izapidetze-soldatak. 2012ko lan-erreformarekin, kalte-ordain horiek urteko 33 eguneko soldatara murriztu ziren, 24 hilabeteko mugarekin, eta izapide-aldiko soldatak desagertu egin ziren enpresak kalte-ordainaren alde egiten zuenean.

Hala, badirudi ezkerreko koalizio-gobernuarentzat enpresen kostuen murrizketa handia ez dela aurreko lan-erreformaren alderdi kaltegarrienetako bat. Kaleratzea PPk utzi zuen bezain merkea izaten jarraitzen du, baina ez dira ausartu patronalarekin negoziatzen hastean.

Horrez gain, izapideko soldatak kentzeak greba orokorra eragin zuen 2002ko ekainaren 20an, PPk gure legedian lehen aldiz sartzeko lehen saiakera huts egin zuenean, eta 2012an bi greba orokor egin ziren (martxoaren 29koak eta azaroaren 14koak), biak ere lan-erreformaren aurka, erreforma hori kentzea funtsezko osagaia baitzen. Orain, ordea, badirudi CCOOk eta UGTk ontzat ematen dutela atzo onartezintzat jo zutena, eta ezker politikoak PPren lan-erreformaren funtsezko alderdi hori santifikatzen du, agerian utziz zein endekapen-punturaino iritsi diren sistema sasi-demokratiko usteldutik bizi diren erakunde horiek guztiak.

7. KALERATZEA, MERKEA IZATEAZ GAIN, JUSTIFIKATZEKO OSO ERRAZA IZATEN JARRAITUKO DU

Era berean, ez dira ezeztatzen kaleratze kolektiborako eta arrazoi ekonomiko, tekniko, antolamenduzko eta ekoizpenagatiko banakako kaleratze objektiborako PPren lan-erreformarekin sartu ziren erraztasun izugarriak.

Gogora dezagun 2012ko erreformaren aurretik kaleratze kolektiboek administrazio-baimena behar zutela. PPk, kaleratze kolektiboko kausak errazteaz eta zabaltzeaz gain, administrazio-fasea ezabatu zuen. Horrela, langileen ordezkariekin kontsultatzeko epea akordiorik gabe amaitzen bazen, enpresak kaleratze kolektiboa ezar dezake, epaitegietan inpugnatzeko aukera bakarrik utzita. PSOE-UP Gobernuari ondo iruditu behar zaizkio eskubide-murrizketa horiek, ez direlako saiatu horiek aldatzen.

Gauza bera gertatzen da 2012ko erreformak kaleratze objektibo indibidualetarako sartutako erraztasunekin; izan ere, lan egindako urte bakoitzeko 20 eguneko kalte-ordaina soilik jasotzen dute, 12 hileko mugarekin: ez dira ukitzen eta ez da horretaz hitz egiten, kaleratzeko erraztasuna langile klasearentzat oso kaltegarria ez balitz bezala.

8. ETA ZER GERTATZEN DA PSOEK 2010EAN EGIN ZUEN LAN-ERREFORMAREKIN?

Lan-erreforma hori, Zapateroren Gobernuak 2010ean egin zuena, ez da aipatu ere egiten, isilbidez ontzat emanez, agian 2012ko PPren erreforma sakon eta kaltegarriena gure memoriatik ezabatuko duen itxaropenarekin.

Baina CNTk ez du ahazten: erreforma hartan, beste eskubide-murrizketa batzuen artean, bidegabeko kaleratzeagatiko kalte-ordaina urteko 33 egunekoa zen kasuak zabaltzen hasi zen (45 egunekoaren ordez), eta, ordura arte bezala enplegua sustatzeko modalitatean kontratatutakoei ez ezik, langabeziako zerrendetan 3 hilabete baino gehiago zituzten langileei ere zabaldu zitzaien, 31 eta 44 urte bitarteko langabetuei eta kontratu finkoa izan dutenei, baldin eta kontratu hori iraungi bazaie. Gainera, arrazoi ekonomikoengatiko kaleratze objektiboak errazteko bideari ekin zion, eta absentismoagatiko kaleratze objektiboa ezarri zuen.

9. FOGASAKO MURRIZKETAK ERE EZ DIRA UKITZEN

Lan-erreforman landu eta aldatu ez den gaietako bat Soldatak Bermatzeko Funtsaren araubide juridikoa da. Erakunde horrek ordaintzeke dauden soldaten zenbatekoa ordaintzen die langileei, baita kaleratzeagatiko kalte-ordainak ere, enpresak kaudimenik ez badu. Gaur egun, Espainia da enpresa-kaudimengabezien hazkunderik handiena duen herrialdea, eta horrek erakusten digu erakunde horren garrantzia; izan ere, askotan, erakunde hori arduratzen da langileei dagokiena ordaintzeaz.

2012. urtean, aldatu egin zen FOGASAk ordaindutako prestazioa kalkulatzeko sistema; hala, mugatu egin zen haren erantzukizunaren irismena, eta, horrela, nabarmen murriztu zen enplegatzailea kaudimenik gabe geratuz gero langileek erakunde horretatik jaso dezaketen kopurua.

Alde batetik, soldata gisa ordaindu beharreko gehieneko zenbatekoa murriztu egin zen, hau da, eguneko lanbide arteko gutxieneko soldataren hirukoitza (gehienez 150 egun) izatetik eguneko lanbide arteko gutxieneko soldataren bikoitza (gehienez 120 egun) izatera igaro zen.

Bestalde, FOGASAren erantzukizuna murriztu egin zen kaleratzeagatiko kalte-ordain gisa ordaindu beharreko zenbatekoari dagokionez. Horrela, kalkulu-oinarria LGSaren hirukoitzetik horren bikoitzera igaro zen.

Era berean, aldatu egin zen 25 langile baino gutxiagoko enpresentzat zegoen araubide berezia, eta, beraz, murriztu egin zen ordaindu beharreko zenbatekoa, baldin eta kontratua arrazoi ekonomiko, tekniko, antolamenduzko edo ekoizpeneko arrazoietan oinarritutako kaleratze baten ondorioz iraungi bada legezko kalte-ordainaren % 40, gehienez ere 8 eguneko soldatarekin, eta kontratu mugagabeei bakarrik eragingo die.

10. LAN-ERREFORMA ETA PENTSIOEN ERREFORMA: TRILERO-JOKOA

Azkenik, endekapen horren ginga gisa, pentsioekin gertatzen ari dena gogoratu behar da, Neolgiako beste kasu bat, non azken urteetako pentsioen erosteko ahalmenaren aurkako erasorik larriena errealitatea estaltzen saiatzen ari den hitz-jario batekin estaltzen ari den. Hain zuzen ere, joan den ostegunean, abenduaren 2an, José Luis Escrivá ministroak bultzatutako pentsioen erreforma onartu zuen Kongresuak. Lege horren arrazoi nagusietako bat pentsioak KPIren arabera eguneratzea da, baina tranpa disimulatu samarra du KPIaren kalkulua egiteko orduan.

Betidanik erabili den formula KPI metatua edo urte artekoa da, bizitzaren kostua zenbat handitu den adierazten duena. Baina Gobernuaren, boterearen zerbitzura dauden bi sindikatuen eta patronalaren arteko pentsioen itunak beste formula bat aukeratu zuen: aurreko 12 hilabeteetako urteko batez besteko KPIa, eta horrek erosteko ahalmenaren % 3ko galera esan nahi du hemen eta orain. Izan ere, urteko KPIa % 5,5ekoa bada ere, pentsioak % 2,5 baino ez dira igoko. Horrela, pentsioak KPIaren arabera igotzen dira, baina KPIa orain arte bezala kalkulatzeari uzten zaio, pentsiodunen patrikei egindako eraso hori estaltzeko.

• Epai irmoak ez du onartzen CNT sindikatuaren aurka aurkeztutako errekurtsoa, eta kostuak Foru Erakundeari ezartzen dizkio.
• “Aldundiak guztien diruarekin finantzatu du jarduera antisindikala, patronalaren berdina edo okerragoa dela frogatuz”, esan du sail sindikalak

Bost urtez ekintza sindikalean, prebentzioaren arloko zaintzan eta Bizkaiko Foru Aldundiarekin izandako auzietan aritu ondoren, Auzitegi Gorenak arrazoia eman dio CNTk Diputazioan duen sail sindikalari. Gorenak ez du onartu Bizkaiko Foru Aldundiak askatasun sindikalerako oinarrizko eskubidea urratzeko jarritako helegitea, 2016an eratutako CNTren sail sindikala erakundetik kanpo utzi nahi izan duena.

Aldundiak uko egin zion sindikatua Foru Administrazioan sail sindikala eratu izana aitortzeari, eskariei ez erantzuteko eta ordezkariak afiliazioa ordezkatzea eragozteko. Hala ere, ordezkariaren aurka egiten zuen, eskubideak murriztuz eta greba egiteko eskubidea erabiltzeagatik espedientea zabalduz, jarduera sindikala ahultzeko asmoz.

EAEANren epaiak, orain irmoa denak, zioenez, Bizkaiko Foru Aldundiak askatasun sindikala urratu zuen, ez baitzuen onartu CNTren sail sindikala, ezta haren ordezkaria ere, eta kondenatu egin zuen sail sindikalari eta ordezkariari bere izaera aitortzera, aurreikusitako lege-irismen guztiarekin.

CNT sindikatutik “kritika eta kezka gogorra erakusten dugu administrazio publiko baten jokabideagatik; izan ere, eskubideen bermatzaile izan beharrean, urratzaile sistematiko bihurtzen da, eta, horretarako, zalantzarik gabe, diru publikoa xahutu du, jarduera sindikalerako eskubidea eragozteko”.

• Anselmo Lorenzo Fundazioak (FAL) asmo handieneko finantzaketa-kanpaina abiarazi du 1939az geroztik funts osoa katalogatzeko
• "Argitalpen, ekitaldi eta hitzaldien bidez, FAL lehen mailako eragile aktiboa da etorkizun libertarioaren eraikuntzan. Eta hemen sartzen zara lanean, zu gabe ezinezkoa izango litzatekeelako ", adierazi dute Fundaziotik.

Anselmo Lorenzo Fundazioak fundraising kanpaina bat hasi du bere lanean sakontzeko, Iberiar Penintsulako artxibo anarkistarik handiena eta munduko handienetako bat mantentzeko eta hobetzeko. Horretarako, Fundazioak 100.000 euroko anbizio handiko finantzaketa-helburua ezarri du. Helburu horrekin, 3.000 euro bideratu nahi dira kontserbazio-materialerako, 3.000 informatika-ekipamendurako, prentsaren digitalizaziorako, argazkiak eskaneatzeko, diapositibak eta negatiboak egiteko, 18.000 euro urtebetez lan horretan aritzen den pertsona bakoitzeko, 11.000 euro formatu handiko eskaner profesional baterako eta 20.000 euro dokumentu-kudeaketako programa profesional bat eskuratzeko.

Fundazioari honako esteka honetan lagundu dakioke: https://www.gofundme.com/f/aydanos-a-preservar-la-memoria-libertaria

Dokumentazioaren artean, besteak beste, kartelak, argazkiak eta Gerra Zibileko, erbesteko eta Trantsizioko ikus-entzunezko materiala daude. 6.000 karteleko bilduma, XIX. mendearen amaieratik gaur egunera arte katalogatutako 5.000 prentsa-buru baino gehiago, ikus-entzunezko artxiboa eta milaka izenburu dituen liburutegi espezializatua. Azken batean, altxor horrek Iberiar Penintsulako artxibo anarkistarik handiena eta munduko handienetako bat bihurtzen gaitu.

Artxiboan egindako lanari esker, guztira 440 ikerketa-kontsultari erantzun ahal izan zaie 2020an. Era berean, CNTko senide ohien edo mugimendu libertarioari lotutako pertsonen 123 informazio-eskaera erregistratu dituzte. Fundaziotik adierazi dutenez, "egiazta daitekeenez, gure memoria berreskuratzeko benetako funtzioa da". Eta garrantzitsuena, "Estatuaren diru-laguntzarik eta laguntzarik gabe".

Horretarako, sari batzuk ezarri dituzte. 40 €arteko laguntzarekin, José Luis Rey Vilak egindako Espainiako Iraultza eta Gerra Zibilaren estanpetako akuarelen kopia bat jasoko da pdf formatuan. 40 €-tik 120 €-ra bitarteko laguntzarekin, aurreko akuarelez gain, Gerra Zibilaren Argazki Artxiboko argazki digitalen bilduma bat, eta, gainera, pertsona bat FALeko oinarrizko emaile gisa apuntatuko da urtebetez. Eta laguntza 120 €-tik gorakoa bada, aurreko akuarelez gain, Espainiako Gerra Zibilaren garaiko kartel digitalizatuen bilduma bat, gure Kartelgintzako Funtsari dagozkionak, eta, gainera, pertsona bat FALi laguntzeko emaile gisa apuntatuko da urtebetez.

Horregatik, Fundaziotik kanpaina hori ekonomikoki laguntzera eta zabaltzera animatu dute, "ahalik eta babes handiena lor dezan".

• Arangurengo (Bizkaia) Glefaran enpresako langileek garaipen aparta lortu dute Hitzarmen berriaren negoziazioan
• Horri gehitu behar zaio Zuzendaritzak bidegabeki kaleratutako bi lankide berriz hartzea

Berriz ere, Davidek Goliat garaitu du. Glefarango langileek akordio "egokia" lortu dute "greba mugagabea hasi baino ordu batzuk lehenago", urriaren amaieran egindako batzarrean gehiengo zapaltzailez bozkatu zena, CNTk adierazi duenez. Helburuak argi zeuden: kaleratutako bi lankideak berehala eta bidegabeki berriro onartzea, Zuzendaritzak hitzarmen berriari begira negoziazioei presio egiteko egitea erabaki baitzuen. "Tiroa kulatatik atera zitzaien", eta horrek eragin zuen Glefarango langileak elkartuago egotea etsai komun bati aurre egiteko: patronalari.

Gauzak horrela, enpresako zuzendaritzak, Glefarango langileen "eskakizunen aurrean hainbat astez pasotismo jarrerarekin" aritu ondoren. Hori gutxi balitz, justifikazio logikorik gabe bi lankide modu bidegabe eta ulertezinean kaleratzea erabaki zuten. Fabrikako langile askok esan zuten bezala, "Edalontzia bete zuen tanta izan zen". Horregatik, langileen antolaketa eta batasuna handitu egin zen, eta eskatzen zena lortzeko lantegia gelditzeko ideia are argiago zegoen. Bi puntu garrantzitsu zeuden:

1. 2 langileren kaleratzeak salatzea. Biak berehala berriz hartzeko eskatzen zen lekuan. Berriz hartu ezean, langileak ez lirateke negoziatzera eseriko
2. Enpresak hitzarmen bat negoziatzen hasteko borondaterik ez izatea. Aldi berean, enpleguaren etorkizuna eta lan-baldintzak bermatuko dituzten konpromisoak eskatzea.

Zuzendaritzaren jarrera ikusita, azaroaren 8an hastekoa zen greba mugagabearen dokumentua aurkeztu zen. Enpresa zalantzatan hasi zen eta urduri jarri zen aurrera eraman nahi zuten negoziazioaren aurrean: presa handia zuten akordio batera iristeko. Azkenean, Glefarango langileek eskatutako ia eskakizun guztiak onartzea erabaki zuten. Kaleratutako bi langileak berriz hartzea; soldata igotzea; martxoko ordainsaria % 100ean; hainbat lanpostutarako kategoriak igotzea, etab.

"Lan-gatazka honetatik hainbat ondorio ateratzen dira", adierazi dute plantillatik. Hala ere, garrantzitsuena da plantillako langileen batasunarekin lortu direla eskatutako helburu gehienak. Batasunak egiten du langileen indarra eta antolaketa ziurra eta kontzientea beti aterako da garaile patronalaren aurrean. Azpimarratu behar da, halaber, lan-hobekuntza horiek greba-egunik egin gabe lortu zituztela. "Presiok eragin zien".

• CNTk Ahoztar Zelaietaren liburuaren aurkezpena antolatu du abenduaren 14an Bilbon eta 16an Barakaldon
  
• “Egoitzen atzean dagoen negozio handia eta horien pribatizazioa argituko da”, nabarmendu du zentral anarkosindikalistak

Ahoztar Zelaieta ikerketa kazetari eta kriminologoak Egin egunkarian eta Ardi beltza aldizkarian lan egin zuen, Baltasar Garzón epaileak itxi zituen hedabideetan eta Kalegorria aldizkarian.

Koronabirusaren pandemiak egoitzetan duen eraginak agerian utzi ditu indarrean dagoen ereduaren gabeziak, eta euskal oasiaren, Osakidetzaren, erreferenteetako baten desmitifikazio-aldagai bat da.

Ahoztar Zelaieta kazetariak “Residencias SA. Zainketen negozioa Euskal Herrian” kronologia eta egoitzen sektore publikoa eraisteko modus operandi, Arartekoak, Nafarroako Arartekoak eta hainbat eragile sozial, politiko eta sindikalek gaitzetsitako pribatizazio prozesu baten bidez.

Malatesta Kultur Lubakia, Somera kalea 10ean, Bilbon, CNTk Ahoztarren liburua abenduaren 14an 19:00etan aurkezteko aukeratu duen gunea izango da. Bi egun geroago, hilak 16, Barakaldoko egoitzan aurkeztuko da (Castilla Leon kalea, 10 zkia), arratsaldeko 19:00etan.

“Leku-kopurua mugatua izango da, eta zorrotz beteko da Coviden aurkako araudia, parte-hartzaileen segurtasuna bermatzeko” azpimarratu dute CNTk.

• Greba azaroaren 15etik 25era egingo da
• "Enpresak behartu du egoera, entzungor egin baitie gure eskaerei", adierazi du sail sindikalak.

CNTk salatu duenez, Ecoespacio enpresak, Iberdrola, CLH edo Enagas bezalako enpresentzat basogintzako azpiegiturak mantentzen dituen enpresak, "ez ditu betetzen CNTren sail sindikalaren eta enpresaren artean lortutako akordioak, uztaileko lanuzteen ondoren, eta bere eskubideak eskatzen dituenari agur esaten dio". CNTk azpimarratu duenez, "Ecoespazioko zuzendaritzak entzungor egin die egoera bideratzeko deiei eta langileek urrian zehar egindako mobilizazioei". Horregatik, Ecoespazioko enplegua eta eskubideak defendatzeko, CNTk greba deitu du EAEko lantokietan azaroaren 15etik 25era.

Bestalde, sail sindikalak salatu du "hitzarmena ez betetzea, kaleratzeak eta jazarpen sindikala, Frantziara joandako lankideen baldintza eskasak eta laneko osasunaren arloko prebentzio falta". Zuzendaritzaren itxikeriaren eta errepresioaren aurrean, Ecoespazioko langileek greba egun gehiago deitu dituzte azaroan, eta abenduan jarraituko dute "Ecoespazioak akordioak betetzen ez baditu eta langileen eskubideak errespetatzen ez baditu", adierazi du CNTk.

LAB, ELA, STEILAS, ESK, ETXALDE, HIRU, CGT eta CNT sindikatuon ohar bateratua, gaur egin dugun agerraldiaren harira:

Hainbat erakundek erabaki dugu aldarri multzo bat osatu eta horiek lortzeko mobilizazio bateratuari ekitea. Bat gatoz garrantzi handiko unea dugula hau. Europar funtsak Damoklesen ezpata bilakatzen ari dira, eta hori inola ere ezin dugu onartu. Hasieratik argi geratu zen funtsen truke galdegingo zizkigutela doikuntza sozialeko neurriak eta austeritatezko aurrekontu-politikak. Urte bukaerarako hartu nahi dituzten erabakien araberakoak izango dira etorkizuneko gure bizi- eta lan-baldintzak. Lan erreforma eta pentsioen erreforma ezinbesteko baldintza dira beltzez jantzitako gizon berriek argi berdea eman diezaioten espainiar Estaturako funtsen transferentziaren bigarren zatiari. Eta ez batean, ez bestean, inongo kasutan ez zaio erantzunik ematen Euskal Herriko mugimendu sindikal eta sozialen eskariei.

Pentsioen erreformarako lege-proiektuan erretiro aurreratuan murrizketak ezarri nahi dira; ez da inola ere bermatzen 1.080 euroko gutxieneko pentsiorik, ez eta genero arrakala gainditzen ere. Gutxi dakigu, baina dakigun horren argitan aurreko urteetan ezarritako murrizketak ez dira indargabetuko, eta pentsio-sistema publikoa ere ez da sendotuko. Lan erreformaren nondik norakoak are ilunagoak dira, baina ez dirudi Euskal Herrian gure lan-hitzarmenak negoziatzeko eskubidea bermatuko denik, edota indargabetuko direnik aurreko erreformen funtsezko puntuak, esaterako kaleratzeko erraztasuna. Erreforma hauek baldintzatu nahi ditugu, eta mobilizazioa da horretarako hautatu dugun bidea.

Bestalde, Hego Euskal Herriko erakundeek ez dute ezer jakin nahi ereduaren oinarrizko zutabeak aldatzeko aukeraz, esaterako, osasun, hezkuntza edo zaintza sistema publikoari dagokionez, edo premiazko erreforma fiskalari ekiteaz, zeinak zeharo gehituko dituen enpresa- eta kapital-errentek ordaintzen dituzten zergak, batik bat enpresen etekinek, ondareak eta fortuna handiek. Confebaskek eta CENek erabakitzen dituzte politika hauek.

Aurrekontu-politika zekenen jarraipenak, zerbitzu publikoen pribatizazioaren aldeko politikak eta gizarte-prestazioak areago murriztu nahiak (horixe da EAEko DSBEaren erreformaren xedea), krisian dagoen tokiko merkataritza babesteko neurririk ezak… honek guztiak adierazten du 2008ko krisialdian eta koronabirusaren pandemian zehar ikasitakoa ez dutela aintzat hartu nahi. Halaber, krisi sanitarioaren kudeaketak agerian utzi du sistema autonomikoa zein hauskorra den: nahi duenean, Estatuak bere irizpideak inposatzeko ahalmena du.

Esan bezala, guk mobilizatzeko erabakia hartu dugu. Deialdi hau bultzatzen dugun sindikatuok beharrezko deritzogu bat egiteari, esaterako Euskal Herriko Pentsiodunen Mugimenduak deitutako azaroaren 13ko mobilizazioak babestuz.

Greba orokor baten erreferentzia ere aipatu izan dugu; honi buruz bakoitzak bere iritzia eman izan du. Gaur kalera gatoz esateko beharrezko jo dugula testuinguru honetan abenduaren 1ean mobilizazio egun bat deitzea. Egun horretan kalera irtengo dugu, goizean Hego Euskal Herriko lau hiriburuetan eta arratsaldean eskualdeetan, gure aldarriak defenditzeko, “Lan, pentsio eta bizi baldintza duinen alde. Lan eta pentsio erreformei ez. Soberanía para una vida digna” leloarekin.

Dei egiten diegu gizarte-mugimendu guztiei gurekin bat egin dezaten eta elkarrekin lan egin dezagun abenduaren 1eko mobi- lizazioa ahalik zabal eta handiena izan dadin.