Nazkatuta gaude zainketen erantzukizuna erabat eta baliabiderik gabe jasateaz. Nazkatuta gaude sektoreak feminizatzen dituen lanaren banaketa sexualaz, prekarioagoak eta ikusezinagoak bihurtzen gaituzten lanetaz (garbiketa, elikadura, soziosanitarioa, irakaskuntza, etab.), sistema hau martxan mantentzeko ezinbestekoak diren arren.
Dagoeneko 2 urte dira Covid-19ren pandemia kudeatzen, eta denbora horretan behin eta berriz frogatu da krisi bakoitzak gogor jotzen dituela emakumeak.
Gainezka gaude, eta nazkatuta gaude, soldata arrakalak dakarren desberdintasunetan aldaketarik ikusi gabe jarraitzen dugulako, desberdintasun hauek emakumeen prekaritatea eta kontratazio falta areagotzen jarraitzen dutelako. Izan ere, emakumeok soldatarik gabeko eszedentzia gehiago hartzen ditugu zainketez arduratzeko, eta gu gara, muturreko kasuetan, lan-merkatuan ez sartzea erabaki dugunok, mendekotasuna duten pertsonei eta gure ardurapeko adingabeei laguntzeko. Pandemia hasi zenetik, azken egoera horretan dauden emakumeen kopurua 150.000 pertsonetan igo da.
Hori guztia, gainezka egiteaz gain, pobretu egiten gaitu.
Telelanak, lan-esparruan pandemiaren aurrean konponbidea ematen zuenak, txanponaren beste aldea erakutsi digu. Gizonek baino gehiago gureganatzen baitugu, eta horrek zaintzaile gisa egiten dugun lana areagotu eta gure enplegu-sustapenean eragiten baitu. Garrantzitsua da ikustea hemen enplegu-arraila ez ezik, klase-eten bat ere badela. Eta horrek ere gainezka egiten digu.
Kontratuen partzialtasuna askoz handiagoa da emakumeongan gizonetan baino.
Guk egiten ditugu zaintzarekin zerikusia duten lan gehienak, eta gure lanaldia murrizteko beharra ikusten dugu, ordaindu gabeko lanaren arduradun izateko. Gainera, lanean ari diren emakume guztietatik, ehunekorik handiena (%29,0) jatetxe-arloko zerbitzu, zerbitzu pertsonal, babes eta salmenta sektoreei dagokio. Gizarteak badaki lan horiek feminizatuta egoteaz gain, kontratazioan iruzur egiten dela: lanaldi partzialak egiten lan jardunaldi osokoak direnean, etab.
Bertan bizi diren emakume migratzaile gehienak langabezian daude edo ez dute lan kontratu erregularizaturik, gainera, asko dira egoera administratibo irregularrean daudenak. Emakume horiek jasaten duten lan-esplotazioarekin amaitu behar da. Hauek ez dute egoera salatzen, kanporatuak izateko beldur direlako, eta Gobernuari euren egoera erregularizatzeko eskatu behar zaio.
Etxeko Langileen Erregimen Berezia esklabista da, ez du langabezia-prestaziorik jasotzeko eskubiderik, eta ez du lan-arriskuen prebentzio legerik. Kaleratzea aurreabisurik eta kalte-ordainik gabe egiten da, kaleratzearen beldur izateagatik bajak edo baimenak eskatzeko ezintasuna kontuan hartu gabe. Ez dago kaleratze ilegal baten ondoren berriz onartzeko eskubiderik, gainerako sektoreetan bezala.
Ezin dugu ahaztu lantokietan emakume langileek jasaten dituzten tratu txarrak eta abusuak.
Zer esan gure pentsioen lapurretaz? Gobernuak, “historiako aurrerakoiena”, ministerio sindikalekin batera, saltzen digun lorpena pentsioen balio-handitzearen iruzurra besterik ez da, pentsio-sistema publikoaren pribatizazioan beste urrats bat izanik. Milioika etxek ozta-ozta irauten badute emakume baten pentsioarekin, dela erretiratua, dela alarguna, dela ezintasunagatik; urte arteko KPIa (%5,6) erabili beharrean, batez besteko KPIa hartzen dute (%2,5). Eta ez aurten bakarrik, ahaztu dezagun azken urteotan galdutako maila berreskuratzeaz.
Lan-hitzarmenei dagokienez, apaizaren semeak apaizari osaba.
Ez dute uste alarguntza-pentsioaren koefizientea %100ean handituko denik, baina askori ez zaie onartzen %60 ere, hau da, miserian jarraitzea.
Pentsio-sistema publikoaren aurkako beste erasoa enpresa-plan pribatuak dira. Hitzarmenak baztertzearen pareko dira, baina okerragoa: negoziatzeko gaitasuna ahultzen dute, kontrol publikotik ihes egiten dute, usteldu egin daitezke eta sistemako diru-sarrerak murrizten dituzte.
Guztiok gara edo izango gara pentsiodunak.
Pentsio duina jasotzeko, gure eskubide kolektiboen alde borrokatu behar dugu gaur, independentzia ekonomikoa zailtzen duten diskriminazioen aurka. Gaur egun pairatzen dugun lan oinazealdiak pentsio okerrago bat ekarriko digu. Langileen pentsioen arazoa gainerako lan eta bizi baldintzekin lotuta dagoela jabetzea aurrera egitea da
Hori gutxi balitz, urak gainezka egiteko falta zen tanta: “lan-erreforma” berri bat, ezer aldatzen ez duena. Behin-behinekotasuna oraindik ez da konpondu, nahiz eta edertu nahi izan, aldi baterako izaerarekin lotuta dauden kontratuei «mugagabe» deituz, kaleratzeen arrazoiak eta kalte-ordainak ukitu gabe. Azpikontraten eta langileen kanporatzearen auzia ere ez da ebazten, horien ondorioak kellyak bezalako sektore prekarizatuek jasango baitituzte.
Emakumeek jasaten ditugun berdintasun ezak eta diskriminazioak egiturakoak dira, egungo sistema kapitalista eta patriarkalaren ondorio zuzenak. Sistema horrek indarkeria eta eskura dituen baliabide guztiak erabiltzen ditu ezarritako gizarte-ordenari eusteko, eta, hala, sistemaren egiturek eta botere-harremanek bere horretan jarraitzea lortzen da.
Gainezka gaude, nazkatuta gaude eta, batez ere, antolatuta gaude.
Egunero aurre egin behar diegun desberdintasunei aurre egiteko, CNTrekin indartu egiten gara.
Inguratzen gaituen errealitateaz jabetzen gara, gaur egungo sistema honetan bizirik irauteko ditugun zailtasunen jakitun gara; bizirik irautea edo gaizki bizitzea, emakume askorentzat eguneroko bizitza bizirik iraute hutsa baita.
Bizitzeko duin diren bizitzak izan nahi ditugu, eta horretarako elkar egon behar dugu. Eta ez Estatu honetan bakarrik; ezin dugu ahaztu munduan zehar milioika emakume egunero borrokan daudela gauzak aldatzeko.
Hemendik, anaitasunez, agur bero bat bidaltzen diegu tiraniaren zurruntasunak pairatzen dituzten ameslari eta borrokalari guztiei: Myanmar, Bangladesh, Marokoko lantegietako emakume langileei… Lagun kurduak, zapatistak, afganiarrak… eta hemen aipatzen ez ditugun guztiak, egunero gogoratzen zaituztegu.
Gure aniztasunetik eta baldintzetatik, klase bera gara, eta bat egiten dugu.
Askotarikoak gara, eta horregatik jartzen dugu mahai gainean era guztietako gizarte-, lan- eta hezkuntza-zapalkuntzak ezabatzeko proposamena, denok baikara baliotsuak; gure bizipenak eta jakinduria batuko ditugu, jasaten ditugun berdintasun eza guztiei aurre egiteko eta gizarte bidezkoagoa lortzeko.
Emakume antolatuak gara, eta ustiapenaren aurka borrokatzen gara, zainketei garrantzia emanez eta elkarri lagunduz mundu berri bat eraikitzeko.
Mundu anarkista bat, baina, batez ere, feminista, gaur eta beti emakumeek gizartean egiten ditugun ekarpen nagusiak onartzen dituena.
Gainbeheraren aurrean, uholde anarkofeminista.
