• CNTren ustez, maiatzaren 1ean langile-klaseak argi utzi du itunaren sindikalismoaren aurka dagoela.
• «Gure eredu sindikala antolatzen eta zabaltzen jarraitu behar dugu», adierazi du zentral anarkosindikalistak, «langile klasearen emantzipaziorako aseguru bakarra delako».

Euskal Herrian bandera gorri-beltzak berriro kaleak hartu dituzte: Bilbo, Donostia, Iruñea, Gasteiz, Barakaldo... Mobilizazioetan, CNTk argi utzi du itunaren sindikalismoaren aurka dagoela, eta aberastasuna birbanatzea eskatu du, soldata duinak ordaintzetik hasita.

Bizitzaren kostuaren igoerari aurre egiteko erremedio gisa soldata-igoerak eskatzeaz gain, CNTk adierazi du “haratago joan behar dugula, eta ez dugula ahaztu behar Kapitalaren diktadurapean gauden bitartean inflazioa langileriari lapurtzeko beste bide bat baino ez dela”. Bi aldiz arpilatzen gaituzte, bata gainbalioaren lapurretarekin eta bestea inflazioaren lapurretarekin, zentral anarkosindikalistak zehaztu duenez.

«Gure erronka lantokietako antolaketa sindikalarena da», adierazi du sindikatuak. «Argi dago sail sindikal batzuk ezarpena daukatenean, langileok askoz hobeto egiten diegula aurre enpresa-erasoei», adierazi dute CNTtik. Hori da lehen urratsa, sindikatuen ezarpena, lan-hobekuntzak lortzeko bitarteko gisa, “baina baita langileak esplotaziorik gabeko mundu baterantz emantzipatzeko ere”, sindikatuak azaldu du.

Hurrengo lerroetan Bilboko parte hartze bat irakur daiteke

Gerran gaudela diote. Europar Batasun “zibilizatua”, “basati” errusiarren aurka. Bizitza kostua igotzen ari da, gerraren ondorioz, diote, baina mendebaldeko zibilizazioa “salbatzeko” esfortzu bat eskatzen digute. Gerraren ondorioz krisia pairatuko dugula. Baina, ze krisia?

Krisian gaude 2008az geroztik. Krisi hori izan zen, langileok gure aukeren “gainetik” bizi izan genuelako, esan ziguten. Eta gogorarazi ziguten langile-klasea garela, ez dugula ezer balio. Ongizatearen estatutik geratzen zen apurra lapurtu ziguten, baina negozioa egin zuten haren espoliazioarekin.

Lan munduan hasi genuen belaunaldia irteerako posizioan jarri gintuzten berriro. Klase ertaineko ametsak ahazteko esan ziguten: ingurune ezin hobean igerilekua duen etxebizitza, oporrak leku exotikoetan, lan-egonkortasuna eta lanbide-sustapena. Hori ez zen jada gure klase sozialekoentzat. Gurea aldi baterako kontratuak kateatzea zela, mileurista izatera ez iristea, eta ez jakitea lan egonkorra zer den. Frustrazio handia sortu ziguten, baina ez guztiarekin hausteko adina.

Pandemia heldu zen. Ezustean, gizarteak hondar gisa tratatzen gintuenak, enpresen eskalafoiko baxuenak, prekarioak, inork nahi ez dituen enpleguetan lan egiten dugunok, funtsezkoak bihurtu ginen. Enpresaburuak, lan harremanetako zuzendariak, akzionistak, rentistak… ekonomia mugitzeko soberan zeuden. Garbitzaileak, dendetako kajerak, osasun arloko profesionalak, eta abar luze bat enpresa eta Administrazioen aldetik beti tratu txarrak jasotzen genuenak, ekonomia bizirik mantendu genuen. Langile klasea baita mundua mugiarazten duena.

Gero, pandemiak sortutako krisia iritsi zen. Ondoren, Suezko kanalean gurutzatutako itsasontzi bat munduko ekonomia geldiarazteko gai izan zen. Eta ez dugu ahaztu behar langileek askatu zutela. Orain gerra, krisi gehiago. Bada, bilatzen duten arrazoi askorengatik, arazoa ez da krisia bera, kapitalismoa baizik: kapitalismoa da krisiak sortzen dituena, eta kolapsora eramango gaituena.

Orain, inflazioaz hitz egiten digute, bizitzaren kostuaren igoeraz, izugarri igo dena. Beno, hobeto esanda, espekulatzaileen artean inflazioa puzten ari dira, langile klasea odolusten jarraitzeko. Ez da berria. Euroan sartu ginenetik, duela 20 urtetik, soldata errealak ez dira ezer igo. Arrazoia ez da euroarena bakarrik, baina azpimarratzekoa da Euroak presoago egin gaituela. Arazoa kapitalaren eta lanaren arteko gatazka da; arazoa da, batzuek, euren poltsikoak diruz betetzeko, aberastasuna sortzen dugunoi  pobretu egin behar gaituztela. Etekinen urteak, eta orain patronalek esan dute ezin dutela soldata-igoerarik onartu. Aurpegira barrez ari zaizkigu. Ba ez. Aurre egiteko ordua iritsi da. Aski dela esateko.

Pacto de rentas; honen inguruan agian zeozer entzun duzue. Esaten ari digutena da, soldata igoerei uko egin behar diegula. XXI Mendeko Moncloako Ituna. Berriro ere, klase borroka. Kapitalaren eta lanaren arteko borroka. Horregatik, argi izan behar dugu zein aldean gauden, eta, sistema miserable hau gainditzeko, zer egin behar dugun.

Ekoizpen-bitartekoak kontrolatu behar ditugu. Horretarako, langile klaseak duen erremintarik boteretsuena anarkosindikalismoa da. Sail Sindikalak horretara bideratuta daude, lan arloan hobekuntzak lortzera, baina baita ere, langileen kudeaketa hedatzera. Hori da CNTren sail sindikalek duten ahalmena: langileek kudeatutako ekonomia ahalbidetzea.

Klase sozialaren zentraltasuna, kapitala eta lanaren arteko gatazka berriro eztabaidaren zentroan egon behar dela uste duzuen pertsona horiei guztiei,  CNTn afiliatu zaitezte eta militatu, klasea beti izan baita hemen zentrala

CNTn zaudeten pertsona guztiei erantzukizun handia duzue: lantokiak antolatzea. Badakit ez dela lan atsegina, lankide batzuk aparteko kasua direla. Baina gogoan izan helburu komun bat dugula, eta, hori eginez gero, kontrapisua egin ahal izango diegula langileok gure artean kontra jartzeko enpresa estrategiei.

Sindikatu gehienek kanpaina oso ahulak egiten dituzte, estrategia argirik gabe; enpresari gehienek, berriz, kanpaina oso estrategikoak egiten dituzte, eskura dituzten taktika antisindikalen sorta ahalik eta gehien aprobetxatuz eta taktika horiek egokituz eta egokituz. Hala eta guztiz ere, guk irabazteko gehiago dugu, baina buruarekin egin behar dugu. Antola gaitezen.

Bukatzeko, gure sindikatuaren sail sindikalen lana goraipatu nahiko nuke. Hamaika gatzaketan murgilduak, indarra eta kemena atera dute enpresarien erasoei aurre egiteko. ATAKO, Osakidetza, Tubos Reunidos, Ercilla, EDE taldea, Dianova, Ecoespacio, Bizkaiko Foru Aldundia… zuok zarete sindikatua. Gora zuok!

Ez dugu ahaztu behar:

Lan gutxiago egin nahi dugula,

Guztiok lan egin nahi dugula

Beharrezkoa dena ekoitzi nahi dugula

Eta dena birbanatu nahi dugula

Gora anarkosindikalismoa! Gora CNT!

(Argazkiak: Karmele eta Unai)